Chileense bijenkoninginnen, bekend om hun vriendelijke houding en uitzonderlijke honingproductie, hebben de voorkeur van imker Rebecca Krowelski uit Winnipeg, die ze bijna elk jaar importeert voor haar bijenkorf.
“In het vroege voorjaar laat ik vaak koninginnen importeren en ik merk dat Chileense koninginnen heel goed overwinteren”, zegt ze.
Een bijenkoningin die goed overwintert, is van cruciaal belang voor het voortbestaan van een bijenkorf en de voorjaarsproductiviteit. Ze zorgt voor de stabiliteit en continuïteit van de kolonie in de warmere maanden door gezond te blijven tijdens de strenge winter, legde Krowelski uit.
Maar dit is een veel voorkomend probleem voor Canadese imkers. De koude winters in het land kunnen streng zijn en sommige bijenkoninginnen overleven het seizoen misschien niet. En het zijn niet alleen de strenge winters die zorgen baren. De afnemende gezondheid van de bijen vernietigt kolonies sneller dan ooit tevoren.
Rebecca Krowelski met haar honingbijen.
Rebecca Krowelski
Een oplossing voor dit dilemma, hoewel velen vinden dat Canadese imkers er te zwaar op vertrouwen, is het importeren van bijenkoninginnen uit warmere landen als Chili, Nieuw-Zeeland, Australië en het zuiden van de Verenigde Staten. Het is een praktijk waar imkers de afgelopen decennia steeds meer op hebben moeten vertrouwen. Maar sommige deskundigen luiden de noodklok over de risico’s die aan deze afhankelijkheid verbonden zijn.
Hoewel het importeren van bijenkoninginnen de winterverliezen kan verzachten, benadrukt Krowelski dat de voordelen van het grootbrengen van haar eigen koninginnen vaak zwaarder wegen dan het importeren ervan uit het buitenland, op voorwaarde dat imkers daar de tijd en de middelen voor hebben.
‘Ik importeer graag mijn koninginSmaar ik hou er ook van om mijn eigen koninginnen groot te brengen,’ zei Krowelski, die tien bijenkorven heeft in een buitenwijk van Winnipeg en haar honing op boerenmarkten verkoopt.
“Lokale koninginnen zijn de beste omdat we weten dat ze goed overwinteren omdat ze aan onze winters zijn geacclimatiseerd, en dat is dus een van de grootste voordelen,” legde ze uit. “Je kiest ook wat je selecteert, dus let op de hygiëne en je zoekt naar kwaliteiten of eigenschappen die je in je koninginnen wilt hebben. Door mijn eigen koninginnen groot te brengen, hoef ik er geen geld voor te betalen, omdat ik mijn eigen middelen gebruik.”
Ze merkte op dat deze aanpak geschikt zou kunnen zijn voor kleine hobbyisten zoals zijzelf, omdat er maar een handvol koninginnen nodig zijn. Commerciële boeren moeten wellicht efficiëntere methoden verkennen.
Jeremy Olthof, een imker in Alberta en afgevaardigde in de Canadian Honey Council, importeert elk voorjaar zijn bijenkoninginnen. Hij zei dat de gemiddelde kosten van een koningin ongeveer $ 50 bedragen.
Hij runt Tees Bees Inc., een commerciële honingproducent en bestuiver in centraal Alberta. Het bedrijf beheert tussen de 3.000 en 5.000 bijenkorven, afhankelijk van het jaar. En om aan de bestuivingsbehoefte te voldoen, importeert hij elk jaar zijn bijenkoninginnen uit Californië.
“We hebben zo’n kort seizoen en het maken van koninginnen is erg arbeidsintensief, er is goed weer voor nodig. Dus om onze bijenkorven op tijd sterk genoeg te krijgen om onze honing te laten stromen, moeten we vroeg koninginnen hebben”, vertelde hij aan Global News. ‘Dus dat is de reden waarom vooral plaatsen als Californië en Hawaï hun koninginnen grootbrengen in januari en februari. Ze kunnen de zaken veel eerder op gang brengen.”
Een kwart van de honingbijen van Olthof bestuift hybride canola in de provincie, en hij zei dat hij de kolonies begin juli op volle sterkte moet hebben.
Het proces verloopt echter niet zonder hindernissen op regelgevingsgebied.
Voor alle import van bijen in Canada is een importvergunning van de Canadian Food Inspection Agency (CFIA) vereist. Bijenkoninginnen kunnen alleen worden geïmporteerd uit goedgekeurde CFIA-landen: de Verenigde Staten, Chili, Australië, Nieuw-Zeeland, Denemarken, Italië en Malta.
Maar ondanks de bureaucratische rompslomp vertellen de cijfers een overtuigend verhaal: alleen al in 2023 vonden 343.125 buitenlandse bijenkoninginnen hun weg naar Canadese bijenkorven, voornamelijk uit Californië en Hawaï. volgens Landbouw en Agri-Food Canada.
Deze toestroom van buitenlandse royalty’s is niet alleen maar een kwestie van gemak; het is een reddingslijn voor Canadese imkers, zoals Olthof, die worstelen met alarmerende kolonieverliezen. De afgelopen tien jaar is de gezondheid van honingbijen om verschillende redenen achteruitgegaan, waarvan de grootste de varroamijt is: een parasitaire insect die bijen aanvalt en zich ermee voedt.
Tijdens het winterseizoen 2022 tot 2023 kende Canada een verlies aan nationale bijenkolonies van 32,2 procent, met provinciale verliezen variërend van 11,7 procent tot 46,2 procent. Dit percentage is hoger dan het gemiddelde jaarlijkse verlies van 27 procent dat tussen 2007 en 2022 werd gerapporteerd, volgens de Canadian Association of Professional Apiculturists (CAPA).
Het seizoen 2021 tot en met 2022 was voor Canada het slechtste bijenteeltseizoen ooit. Het nationale winterverlies bedroeg 45,5 procent, met provinciale verliezen variërend van 15,3 procent tot 57,2 procent. Dit nationale verlies was bijna het dubbele van het gemiddelde jaarlijkse verlies van 25,8 procent dat tussen 2007 en 2021 werd gerapporteerd.
“In 2021 stierf bijna de helft van de bijen in Canada. En dat zorgde ervoor dat iedereen in de war raakte en dat de import van koninginnen toenam, want zo krijgen we onze aantallen terug”, aldus Olthof. “Het zijn wijdverbreide verliezen en we krabben ons op het hoofd. Er zijn zakken met complete wipeouts en we proberen er nog steeds achter te komen.
Om deze verliezen te compenseren, wenden imkers zich tot geïmporteerde koninginnen om nieuwe kolonies te stichten. De CAPA meldt dat de afhankelijkheid van geïmporteerde koninginnen de afgelopen decennia gestaag is toegenomen. In 1988 werden bijvoorbeeld ruim 19.000 koninginnen geïmporteerd, vergeleken met begin juni 2017, toen Canadese imkers al 207.764 koninginnen uit de VS en 18.216 koninginnen uit andere internationale bronnen hadden gekocht.
Op 14 mei vertrok imker Peter Dicks uit Ontario naar de luchthaven van Toronto om 75 Australische bijenkoninginnen op te halen.
Dicks is de imker bij Springridge Farms in Milton, Ontario, die een assortiment honing maakt. De boerderij heeft momenteel twee kolonies die ook helpen bij de bestuiving van gewassen, zoals aardbeien, pompoenen en kalebassen.
Hij zei dat hij elk jaar hoopt dat zijn bijen het winterseizoen zullen overleven, maar door de opkomst van de varroamijt komt het steeds vaker voor dat kolonies de overwinning niet zullen overleven.Teh.
“Vroeger was het geen probleem, maar nu is het dat wel”, vertelde hij aan Global News. “Toen mijn grootvader begon [beekeeping]Als hij tussen de drie en vijf procent van zijn koloniën zou verliezen, was dat een ramp voor hem. Maar nu denk ik dat als je onder de 20 procent zit, je het heel goed hebt gedaan.”
Afbeelding van verschillende bijenkoninginnen in hun houten kooien met hun begeleiders.
Peter Dicks
Om het verlies te helpen, gebruikte Springridge buitenlandse bijenkoninginnen om zijn kolonies op te bouwen.
Dit is hoe het werkt.
Eenmaal besteld, plaatst de internationale producent de bijenkoningin in een kleine houten kist naast begeleidende bijen die haar tijdens de reis voeden en verzorgen.
Nadat ze samen met haar begeleiders in de houten kist zijn geplaatst, beginnen de bijenkoningin en haar metgezellen aan hun reis naar Canada. De doos wordt zorgvuldig verpakt om de veiligheid te garanderen en vervolgens, vaak per vliegtuig, vervoerd om de reistijd tot een minimum te beperken. Bij aankomst in Canada haalt de imker het pakket op van het vliegveld of het postkantoor.
Eenmaal in de handen van de imker maakt de koningin geleidelijk kennis met haar nieuwe bijenkorf. Deze zorgvuldige introductie houdt in dat je de doos in de korf plaatst en de aanwezige bijen aan haar geur laat wennen. Gedurende een paar dagen kauwen de bijen door een snoepplug in de doos, waardoor de koningin vrijkomt in de korf.
“Het werkt als een tijdsvertragingsmechanisme waardoor haar feromonen één worden binnen de nieuwe kolonie, zodat ze niet wordt gedood door de bijen die daar zijn,’ zei Dicks.
Als de koningin wordt geaccepteerd, begint ze doorgaans binnen een paar dagen tot een week eieren te leggen, afhankelijk van haar gewenning aan de nieuwe bijenkorf en het acceptatieproces door de werkbijen.
Deze afhankelijkheid van buitenlandse vorsten brengt zijn eigen uitdagingen met zich mee.
Bijenkoninginnen die gewend zijn aan warmere klimaten hebben vaak moeite om zich aan te passen aan de strenge winters in Canada, wat vragen oproept over hun levensvatbaarheid op de lange termijn, meldde de Canadian Association of Professional Apiculturists. Terwijl onderzoekers ernaar streven de mysteries van het succesvol overwinteren van koninginnen te ontrafelen, worden imkers geconfronteerd met een dringende behoefte aan onmiddellijke oplossingen.
“Het is op dit moment een enorm risico voor de sector omdat we er zo afhankelijk van zijn”, zei Olthof. ‘En de grootste angst voor mij op dit moment is dat er plotseling een [parasite] gevonden in Californische bijen, zal de CFIA in een mum van tijd de koninginnen sluiten en de grens sluiten, onze industrie zou lam liggen omdat we geen tijd zouden hebben om de productie van koninginnen op te voeren.”
Een ander nadeel is dat sommige koninginnen de vlucht naar Canada niet overleven, en soms dagenlang in de bezorgwinkels blijven liggen, waarbij de koningin en haar begeleiders omkomen, voegde hij eraan toe.
Geïmporteerde koninginnen lopen ook het risico ziekten mee te brengen, vertelde de CFIA op 17 mei in een e-mail aan Global News.
“De risico’s variëren van land tot land, maar kunnen ziekten of plagen omvatten die een negatieve invloed kunnen hebben op de Canadese bijenpopulatie, waaronder tropilaelapsmijten, dodelijke bijen, kleine bijenkastkevers, amitraz-resistente varroamijten en oxytetracycline-resistent Amerikaans vuilbroed”, aldus een woordvoerder.
Daarom zegt Olthof dat er druk is van federale en provinciale overheden op imkers om hun afhankelijkheid van buitenlandse bijenkoninginnen te verminderen.
Provincies als Saskatchewan hebben dit initiatief geleid door hun eigen binnenlandse aanvoer van bijen op peil te houden, zei hij.
Bekend als de Saskatraz-fokprogramma, zijn doelstelling is om elk voorjaar in voldoende aantallen en tegen redelijke prijzen koninginnenbijen te produceren voor commerciële imkers.
De CFIA vertelde Global News dat zij “blijft samenwerken met de industrie, de provincies en een reeks andere belanghebbenden om de binnenlandse honingbijaanvoer te helpen vergroten en om mogelijke oplossingen te onderzoeken om de veerkracht van de bijenteeltsector te helpen verbeteren.”
Ondanks de mogelijkheid om zijn eigen koninginnen te produceren, kiest Olthof er momenteel voor om ze te blijven importeren.
“Er is veel vaardigheid en kennis voor nodig en ik koop ze liever gewoon”, zei hij.
Ondanks de uitdagingen die het kweken van bijen in een kouder klimaat met zich meebrengt, blijven imkers zoals Krowelski toegewijd, gedreven door hun liefde voor deze essentiële insecten.
Rebecca Krowelski heeft tien bijenkorven waarvoor ze zorgt in de buitenwijken van Winnipeg.
Rebecca Krowelski
“Ik werd verliefd op de bijen en ze geven mij zoveel terug”, zei ze.
Ze noemde vrienden en collega-imkers die ze op Instagram volgt en zei dat bijen ook in moeilijke tijden hun leven hebben gered.
“Ik denk dat zoveel mensen deze passie vinden en dat de bijen zoveel teruggeven, dus het is het werk waard om dit allemaal bij te houden.”
